אינהאלסרייכע טיפס פאר עסקנים

ס’איז באקאנט וואס רש”י הק’ זאגט אז יתרו האט האט געהייסן ‘יתר’ ווייל ער האט צוגעלייגט די פרשה פון “ואתה תחזה”, און ס’איז באקאנט פון רושמי רשומות אז דאס מיינט: ער האט געברענגט דא פלאן צום טיש”, און נישט נאר געזאגט ‘לא טוב הדבר’ אדער ‘נבול תבול’, און מיר דארפן דאס גוט אפלערנען בעיון.

יעדער וואס האט נאר צוגערירט צו ‘עסקנות’ ווייסט: אז איינמאל מ’וויל אנהויבן אויפצוטון – ווער רעדט נאך ווען מ’טוט טאקע אויף – קענען אמאל אפירקומען געוויסע מענטשן און אנהויבן פרעגן געוויסע שאלות, וואס קען אמאל דע-מאראליזירן דעם עסקן, אדער ברענגט מען אמאל ’א בעסערע עצה’ צו קענען אפווענדן וואס מ’האט שוין ענדליך אנגעהויבן צו טון וכו’, וואס אפילו יענער מיינט באמת גוטס, האט ער אפשר נישט דורכגעטראכט אז זיינע שאלות קען צושטערן די אקטיוויטעטן וואס מ’האט שוין אנגעהויבן, במילא איז יצא שכרו בהפסדו…

איינמאל א יאר – חמשה עשר בשבט – נעמט מען צוזאם אומצאליגע הערליכע פירות מינים ממינים שונים, ווי מ’איז זיך משתדל צו מאכן א שהחיינו און מ’דערקוויקט זיך מיט די אייגנארטיגע אויג-פארכאפענדע פירות, ווי מ’האט זיך אפגעגעבן מיט יעדע פרוכט באזונדער אז ס’זאל נישט קאליע ווערן, און נישט ווערן אפעקטירט פון די וועטער און פון אינזעקטן, די פירות דארפן כסדר ווערן בא’וואסער’ט און ס’מוז האבן גענוג זון-שיין צו קענען וואקסן און בליען, ביז מ’קען דערויף מאכן א ברכת הנהנין ווען ס’איז שוין ענדליך געצייטיגט און אפגעשיילט.

מ’קען ארויסנעמען א טרעפליכע מוסר השכל פון די ‘שניי-סעזאן’, מצד אחד קען א גרויסע שניי מאכן שווערער דאס קומען און גיין, און אמאל קען מען אפילו פארלירן א טאג-צוויי פון די ארבעט אדער פון כולל / חדר / ישיבה, מיט-דעם-אלעם וועט מען אבער בלייבן אין א גוטע גיסטע ווען מ’באטראכט די שניי, צוליב דעם קאליר און רואיגקייט וואס דאס ברענגט אויפן האריזאנט.

נישט יעדעס יאר ציט זיך אזוי לאנג דער איצטיגער ‘איבער-יאר’ ווינטער, ווי מ’קען זיך אצינד דערזען אז ס’איז נאך פארבליבן גאנץ אסאך צייט אויסצוניצן דעם ווינטער סעזאן.

טראץ דעם וואס מיר האבן שוין געברענגט אין טיפ #49 געדאנקען וויאזוי צו איינ’קעש’ן די לאנגע ווינטער נעכט, איז אבער אצינד א גוטע

ווי באקאנט צווישן עסקנים – א זאך וואס די גאס ווייסט נישט אייביג – ווען מ’איז עוסק אין געוויסע וויכטיגע פראיעקן לטובת הכלל, קען זיין אז מ’האט געארבעט דערפאר לאנגע חדשים בעפאר ס’קומט אן צום אלגעמיינעם ציבור, אז בשעת מ’לאונטש דעם קאמפיין אדער די סערוויסעס זאל עס זיין סוקסעספול און ברענגען די געוואונטשענע רעזולטאטן.

מצד שני מאכט זיך ביי עמערדזשענסי פעללער אז ס’איז נישט אייביג דא די צייט צו פלאנירן פאראויס און אויסארבעטן די בעסטע סטראטעגיעס, ווייל מ’מוז שוין יעצט ‘טון למעשה’ בעפאר די צייט לויפט אויס.

ווי באקאנט גרופירן זיך אסאך מאל עסקנים און ארבעטן אויף פראיעקטן אפילו ווען זיי טרעפן זיך נישט פערזענליך, אמאל איז דאס ווייל מ’איז פארנומען מבוקר עד ערב און מ’האט נישט קיין צייט דערצו, און אמאל ווייל די אקטיוויטעטן ווערן אויסגעפירט אן דעם, און מ’איז נישט אנגעוויזן זיך צו טרעפן אונטער איין דאך, ספעציעל מיט די היינטיגע פארגעשריטענע קאמיוניקאציע מיטלען ווי מ’קען זיך גרינג אן עצה געבן אזוי אויך.

ווי שוין אביסל אויסגעשמועס אין דעם קאלום מיט עטליכע וואכן צוריק, וויאזוי צו באהאנדלען א שמחה ביי א נאענטן תומך המוסד, אצינד וועלן מיר בארירן אן ענליכן נושא מענין לענין.

עס מאכט זיך אסאך מאל אז מ’דערזעט זיך פארברענגען ביי א שמחה פון א ווארימען תומך אדער עסקן המוסד, וואס צומאל קען זיך דאס פארוואנדלען אין א כמו-מיטינג’דיגע שטימונג, ווי מ’שמועסט טאקע אויס דברים של טעם און ס’טוט אסאך אויף פארן צוקונפט.

אין אזא פאל דארף מען זיין פארזיכטיג אז דער ‘בעל שמחה’ אליין זאל

אצינד אין די ימי חנוכה קען מען זיך נענטער איבערצייגן דער באדייט פון ‘פרוטה פרוטה מצטרפת לחשבון גדול’, ווען מ’זעט די אומצאליגע בא’חן’טע קינדערליך און בחורי חמ”ד ארומלויפן נאך געלט ערב ובוקר וצהרים, וואס טראץ דעם וואס די נתינות זענען קוים אפאר פרוטות, מיט דעם אלעם קומט אריין בסך הכל צענליגער .טויזענטער דאללארן, און גאנצעטע פראגראמען לטובת די תלמודי תורה און ישיבות ווערן דורך דעם פינאנצירט.

ווען א גרופע עסקנים נעמען זיך אונטער סיי וועלכע פראיעקט, איז כדאי צו צעטיילן די ארבעט און אקטיוויטעט פאר יעדן עסקן באזונדער, דאס וועט אסאך צוהעלפן אז יעדער זאל זיין קלאר מיט זיין ‘אייגענע’ ציל, און זאל עס קענען טון לויט זיין אייגענע צייט און ערפארונג, וואס וועט שטארק צוגעבן אז יעדער זאל בלייבן מאטיוויזירט.